“Ik ruimde thuis de vaatwasser eruit. Plots voelde ik tintelingen in mijn hand, ik verloor de controle. Het trok mijn arm in, ik voelde het in mijn gezicht en onderrug. Dit gaat mis, dacht ik meteen. Ik heb meteen de huisarts gebeld. Helma, mijn vrouw, merkte ook dat mijn spraak anders was en dat mijn oog en mondhoek hing. De huisarts handelde snel, met gillende sirenes ging ik naar het ziekenhuis en daar constateerden ze al snel dat ik een hersenbloeding had.”

Rob Schurink (57) is een bekende op onze voetbalvereniging. Hij is nu ‘alleen nog maar sponsor en scheidsrechter’, eerder was hij trainer, coördinator, Jeugdvoorzitter en runde hij de scheidsrechterscommissie. “De club maakt mooie stappen, je ziet dat er nieuwe energie is. Het terras is een gouden greep natuurlijk. Ik fluit alleen nog wedstrijden op de vroege zaterdagmorgen. Voor anderen niet de meest fijne tijd, maar voor mij een goede combinatie met mijn winkel, de Shoeby in de Reigerhof. Door het fluiten blijf ik betrokken bij de club en beweeg ik lekker. Het is ook leuk, ik ken veel ouders en jongens die ik fluit. Als ik straks weer helemaal hersteld ben, ga ik ook weer fluiten.”

Als er een crisis te managen is, dan excelleer ik.

“Ik heb helemaal geen voortekenen gehad. Het was wel een gekkenhuis op het werk. Ik ben ondernemer en run Shoeby in de Reigerhof. Ik ben daarnaast voorzitter van de franchisevereniging van Shoeby en van de winkeliersvereniging Reigerhof. Door Corona moest er veel geregeld worden. Het was in het paasweekend helemaal mis gegaan in de Reigerhof, dus er was veel te overleggen en te regelen hoe we dat gingen verbeteren. Op zich voel ik me daar lekker bij. Als er een crisis te managen is, dan excelleer ik.”

Op donderdagochtend 30 april belandt Rob in het ziekenhuis, in de corona-tijd. “Ik heb daar geen mondkapjes en handschoenen gezien. Handen wassen, dat werkt het beste, zeggen ze daar. De coronatijd maakte het wel extra moeilijk voor Helma en mijn zoon Daan, want zij mochten niet bij me zijn. Ik voelde me goed, eigenlijk niet anders dan thuis voor die tijd. Ik zat wel aan de monitor vast om te bewaken dat ik niet nog een hersenbloeding kreeg. Die angst had het thuisfront, veel meer dan ik. Videobellen is dan wel een uitkomst. Ik zorgde wel dat ik netjes geschoren en aangekleed voor de camera zat, om het goede gevoel dat ik had ook over te dragen.”

Het belangrijkste is nu dat ik weer vertrouwen in mijn lichaam ga krijgen en dat gaat goed.

“Op maandagmorgen mocht ik het ziekenhuis uit. Bij een MRI-scan hadden ze gezien dat ik een eiwit-reactie op mijn aderen had, waardoor mijn aderen stugger zijn. Geen idee waar het vandaan komt, ik heb dat blijkbaar. Als medicijn krijg ik daarom bloeddrukverlagers, niet te verwarren met bloedverdunners die voorgeschreven worden als je bloedstolsels hebt. Het gaat goed met me, al lag ik kort na mijn ontslag uit het ziekenhuis er weer in. Ik voelde weer tintelingen in mijn hand en dat zorgde voor een stressreactie, waardoor mijn bloeddruk skyhigh werd. Puur een psychische reactie. In het ziekenhuis krijg je na een bloeding allemaal begeleiding, zoals ergotherapie, fysiotherapie en logopedie. De revalidatiearts leerde me dat tintelingen niet erg zijn, dat zijn geen tekenen van een bloeding. Het belangrijkste is nu dat ik weer vertrouwen in mijn lichaam ga krijgen en dat gaat goed.”

“De eerste weken heb ik niet gewerkt. Dat kon goed. Het team runt alles in de winkel. Ik ben nu langzaam aan het opbouwen. Ik heb pech gehad dat ik dit kreeg en vooral ook veel mazzel dat we er zo snel bij waren. Het leert wel relativeren, je leven kan zomaar anders zijn. Dat was ook wel de schrik bij velen. Hè Rob, kan die het ook krijgen…. Ik heb heel veel reacties, bloemen en kaarten gekregen, veel van de club ook. De JO15-1 heeft namens het hele team een teamfoto en kaart gestuurd.  Ik heb de huisarts een magnum Champagne gebracht uit dankbaarheid. Dat vind ik logisch. In de kroeg geef je een fooi bij de koffie, bij mij in de winkel vragen ze om korting en voor de zorg is er alleen applaus. Het is geweldig hoe kordaat dokter Petersen en zijn assistente gehandeld hebben. Ze hadden me ook met een aspirine naar mijn bed kunnen sturen.”

“Ik wandel en fiets veel en ben weer begonnen met golfen. Hardlopen doe ik nog niet, dat komt later wel. Met mijn zaak gaat het wel goed. We hebben vorige week weer een topweek gedraaid. Ik verwacht ook een inhaalslag, daarom heb ik ook al het personeel aangehouden. Wij zijn klaar om je goed te helpen.”

Door Marcel de Dood

Hersenbloeding

Een hersenbloeding (beroerte) heet in medische termen een ‘CVA’: Cerebro Vasculair Accident. Letterlijk vertaald: een ongeluk van de bloedvaten in de hersenen. Wanneer een bloedvat ‘knapt’, ontstaat er een bloeding. Bij een normaal bloedvat ook ernstig, maar als het in de hersenen plaatsvindt, dan is het een ander verhaal. Naast de hersenbloeding, is ook een herseninfarct (verstopping) een vorm van CVA/beroerte.

Door de druk van het bloed op het hersenweefsel en minder zuurstoftoevoer merkt iemand de signalen. Bij Rob waren die heel kenmerkend: plotseling klachten aan één kant in arm en hals en verminderde spraak. Het derde kenmerk is een scheve mond. Hij had geen ‘voortekenen’. Die zijn er soms wel, en dat noemen we TIA. Bij een TIA is er sprake van een tijdelijke doorbloedingsstoornis in de hersenen, en zijn de signalen 30 minuten tot 24 uur aanwezig.

Het is bewonderenswaardig hoe Rob alles weer oppakt. In de fysiotherapie helpen wij mensen hier vaak bij. Dat varieert enorm in wat de fysiotherapeut kan betekenen. Het is afhankelijk van de (blijvende) gevolgen van de beroerte. Wat we o.a. doen is mensen begeleiden om weer actiever en fitter te worden. Ook het omgaan met angst is dan een belangrijk onderdeel. Zoals Rob ook zegt, het weer vertrouwen krijgen in je eigen lichaam. Ontzettend fijn te horen dat dat hem goed afgaat!

Door Kevin Neleman, Van Streun fysiotherapie