Kevin Kamerbeek Cortés: “Blessures speelden mij parten.”

Nieuwerkerk is bezig met de samenstelling van de selectie van het eerste elftal voor het komende seizoen. Spelers stoppen, gaan elders spelen of keren terug. Kevin Kamerbeek Cortés (26), al jarenlang de rechtsback, gaat door aanhoudende blessures op een ander niveau spelen.

Kevin: “Het zijn steeds spierblessures. Hamstring, lies, kuit, achillespees. Het demotiveert dat ik steeds weer iets anders oploop. Als je op dit niveau meedoet, betekent het dat je ook als je geblesseerd bent naar de club komt voor fysio. Daarnaast is het natuurlijk ook nooit fijn om constant bezig te zijn met revalideren. Het werd steeds moeilijker om dat op te brengen. Ik werk in Utrecht als Teamleider Sales bij VNOM, een uitzendbureau voor technisch personeel. Dan moet ik na het werk naar de club in de wetenschap dat ik niet kan trainen en niet zal spelen. Dan kies ik liever voor om wat anders te doen.”

Ik was echt dichtbij mijn droom om profvoetballer te worden.

“Ik speelde in de jeugd van Excelsior. Ik had twee jaar bij Gouderak gespeeld en werd toen gescout. Ik was altijd rechtsback en haalde als jeugdspeler de selectie voor het eerste elftal. Ik was echt dichtbij mijn droom om profvoetballer te worden. Ik speelde voor 40.000 toeschouwers een oefenwedstrijd in De Kuip tegen Feyenoord. Trainer Tomasson zag het in me zitten, maar die ging halverwege het seizoen naar Roda JC en het werd anders met zijn opvolger Marinus Dijkhuizen. Het team draaide goed en hij had vooral oog voor zijn eerste 14 spelers. Ik had toen ook al regelmatig spierblessures. Toen ik bij Excelsior niet verder kon, koos ik voor vv Nieuwerkerk, dat in de 1^e klasse op zondag speelde. Ik voelde me hier meteen thuis. Ik was toen 18 en woonde in Gouderak. Nieuwerkerk was lekker dichtbij vergeleken met de busreis van een uur naar Excelsior. Ik draaide lekker, we promoveerden met dat team naar de Hoofdklasse. In de promotiewedstrijd tegen IFC werd er vlak voor tijd een overtreding op me gemaakt en kreeg de tegenstander een rode kaart.  Vlak daarna begon het promotiefeest. De volgende morgen voelde mijn voet niet goed, bleek dat ik een middenvoetsbeentje had gebroken bij die laatste overtreding. Gelukkig had ik het feest niet gemist.”

“Ik ben geboren in Iquique, een Chileense kustplaats. Mijn vader Wim Kamerbeek handelde in Zuid-Amerika in vrachtwagens en vrachtwagenonderdelen en ontmoette in Chili mijn moeder Mercedes Cortés. Zo kom ik aan mijn dubbele achternaam, want zij trouwden en ik werd geboren in Iquique in Chili. Ik woonde de eerste vijf jaar in zowel Chili als later in Bolivia met mijn ouders. Daarna emigreerden we en kwam ik in het dorpje Gouderak terecht, eerst in het huis van mijn oma en daarna in ons eigen huis. Dat was wel een overgang, voor mijn moeder nog meer dan voor mij. Ik voel me 50% Chileen, spreek ook Spaans met mijn moeder. Ik volg het Chileense voetbal, nu zijn Vidal en Alexi Sanchez de topspelers. Met mijn vader keek ik altijd voetbal, hij vertelde me over vedette Zamorano. Hij kwam ook altijd samen met mijn moeder naar mijn wedstrijden bij Nieuwerkerk. Vorig jaar overleed hij helaas aan Corona, hij was bijna 60. Dat heeft wel impact op me gehad.”

Zoals het er nu naar uitziet speel ik volgend seizoen met mijn vrienden uit Gouderak.

“Ik ben overgestapt van zondag naar zaterdagvoetbal bij Nieuwerkerk. In het eerste seizoen met de zondagspelers erbij werden we kampioen in de 4^e klasse. Een mooi jaar met een enorm feest als besluit, ik had echt niet verwacht dat er zoveel mensen zouden staan. Ik was dat seizoen ook lang niet altijd fit. Mijn levensstijl werd ook anders. Bij Excelsior en de seizoenen erna leefde ik echt voor het voetbal. Ik volgde voedingsadviezen, trainde erg vaak, kreeg goede begeleiding. De balans werd anders. Ik ging vaker uit, meer drinken, ongezonder eten. Als je dan ook minder traint, word je  zwaarder en minder fit en daardoor kreeg ik nog sneller blessures. Wel frustrerend, ik was vorig jaar fit, had goed getraind en na twee minuten in de wedstrijd schoot het in mijn hamstring. Ik heb er toen voor gekozen om dan maar te stoppen op dit niveau. Zoals het er nu naar uitziet speel ik volgend seizoen met mijn vrienden uit Gouderak. Die kijken al uit naar die versterking.”

Ik voel me nu weer fit.

“In januari was ik er echt klaar mee en heb ik mijn levensstijl veranderd. Ik volg een dieet, ben bewuster met training bezig en ik doe ook 2x per week aan Crossfit. Ik voel me nu weer fit. Ik ben bewust gestart in het tweede elftal om wedstrijdritme op te doen en goed mijn fitheid op te bouwen. Hier heb ik voor het eerst sinds tijden 5 wedstrijden op rij gespeeld zonder blessures. Vorige week viel ik weer in bij het eerste, toen Rens Blok geblesseerd uitvoel. Het was wel een rotwedstrijd, die we verloren tegen SSS Klaaswaal. Die gespeelde wedstrijden en de nieuwe fitheid geven me nu wel een ander gevoel dan toen ik besloot te stoppen. Ik hoef niet persé weg hier bij deze mooie club, alleen blessures speelden mij parten. Zou het dan toch lange tijd goed kunnen gaan?”