“In 1978 was het onrustig in Suriname. Mijn ouders emigreerden met zeven kinderen naar Nederland. We woonden eerst in Rotterdam Noord en toen het timmerbedrijf Multipre waar mijn vader werkte in 1980 naar Nieuwerkerk aan den IJssel verhuisde, gingen wij erachteraan. We zijn onze ouders er nog steeds dankbaar voor. We groeiden op in een leuk dorp en wonen eigenlijk allemaal nog in Nieuwerkerk, Capelle of Nesselande.”
Kishore Mangre (54) had talent voor voetbal. “Ik speelde ook nadat we verhuisd waren lange tijd bij Noorderkwartier in Rotterdam en ben toen ik 16 was bij Nieuwerkerk gaan voetballen. Ik was een lichte technische voetballer en speelde meestal linksbuiten. Ze noemden me vaak Tahamata. Ik was trots op de Surinaamse voetballers die successen boekten en had als Hindoestaanse Surinamer het meeste met Aron Winter. Pele, als Zuid-Amerikaan heb ik ook altijd geweldig gevonden.”
“Nieuwerkerk was natuurlijk anders dan Rotterdam Noord. Het was echt een dorp, de Vivo in het Oude Dorp was de enige supermarkt. Verder waren er vooral zandvlaktes om ons heen waar gebouwd werd. Vv Nieuwerkerk was mijn jeugdhonk. Een club die een stuk kleiner was dan nu. We trainden op het gravelveld, waar nu de parkeerplaats is. Ik voelde toen al hoe bijzonder zo’n club is. Een paar Nieuwerkerkse families hebben de club opgebouwd. Leden hebben letterlijk samen de kantine en kleedkamers gebouwd. Dat vind ik zo bijzonder en voel ik nog steeds als ik bij Nieuwerkerk ben.”
“Ik kwam in Nederland en moest als snel de Cito-toets doen. Daar kwam het advies LTS uit. Dat heeft de weg naar de Universiteit die ik in Eindhoven heb afgerond wat langer gemaakt. Ik heb lang en met veel plezier bij KPN gewerkt, maar ben drie jaar geleden overgestapt naar het onderwijs. Zo rond mijn 50e bedacht ik dat ik meer wilde betekenen voor de maatschappij dan steeds bezig zijn met meer winst en minder kosten in een groot bedrijf. Op het Techniek College in Rotterdam leid ik MBO-leerlingen op tot systeembeheerder of supportmedewerker.”
“Na Nieuwerkerk heb ik nog bij diverse clubs gespeeld en bouwde ik af bij Real Parbo. Daar heb ik vrienden voor het leven leren kennen, zoals de oud-trainer van Nieuwerkerk Omar Khan. Nog altijd gaan we samen op trainingskamp voor de gezelligheid, het eten en het drinken. Mijn vader was altijd mijn grootste supporter, net als ik nu voor mijn kinderen ben. Mijn dochter Esha is helaas geblesseerd nu, anders zou ze in de MO19 voetballen. De tweeling Rohit en Rohan voetballen in de JO13. Rohit speelt in de selectie en ik ben zelf trainer van Rohans team, de JO13-6. Dat gaat heel fijn, ook met de ouders. Toen ik samen met Tim van Stigt trainer in de selectie was, hadden we heel betrokken ouders en werden alle keuzes bediscussieerd, zeker de coronamaatregelen. Dat kon wel een tikkie minder, vond ik.”
“Ik ben laatst nog in Suriname geweest. Toen ik er als kind voetbalde, waren er straatteams die onderling voetbalden. Dat heeft zich wel verder ontwikkeld, nu zijn er clubs met kunstgrasvelden. Die zijn helaas alleen bereikbaar voor de elite, voor de meeste kinderen is dat te duur. Die blijven voetballen op straat. Dan realiseer je je weer dat we het in Nederland goed hebben en vooral bij Nieuwerkerk. Ik kom hier altijd graag. Pas debuteerde mijn neefje Gyan in het eerste elftal, een extra reden om hier te zijn.”