Door Gabriëlla Bik
12 maart, elk jaar een feestdag voor ons maar dit jaar werd het feestje aardig verstoord. “Ga maar gewoon lekker trainen schat, we eten straks wel taart.” Niet veel later krijgen we een bericht geen training, geen wedstrijden en uiteindelijk zelfs helaas het seizoen is klaar! Nou je kan mij een hoop wijsmaken hoor ik hier zeggen, maar dat gaat mooi niet gebeuren. Het blijkt toch echt zo te zijn. Hoopvol maakt Sebas zijn eigen trainingsschema, want stel dat we straks toch opeens weer mogen, dan moet ik wel fit zijn.
De schuur wordt de tegenstander, de goal en een oefenpartner ineen
Vol trots volg ik hem, help ik hem en ook al vind ik mijzelf een echte voetbalmoeder, technische skills heb ik niet en het is dan ook aardig behelpen. We krijgen tips van de trainer, zoeken trucs op internet op en met een danseres in huis krijgen we tips om onze houding te verbeteren zodat we minder blessuregevoelig zijn. De schuur wordt de tegenstander, de goal en een oefenpartner ineen en nog nooit zo vaak als in de afgelopen maanden is het veldje bij de Bron bezocht.
Hoe leuk we het samen ook hebben en hoe mooi het ook is dat onze sportieve band nog sterker is geworden, één ding kan ik hem niet geven. Hij mist zijn team en hij mist zijn trainers! Dan gaat op 16 april de telefoon, het is Raoul van vv Nieuwerkerk en ik aanschouw vanaf een afstandje het gesprek. Ik zie een glimlach van oor tot oor en wanneer hij ophangt zeggen zijn pretogen genoeg. Zijn nieuwe team is net bekend gemaakt, hij mag naar de selectie. Ik ben trots en blij voor hem, maar wat ik nog het mooiste vind aan hem, is dat wanneer ik zeg dat hij dan nog beter zijn best moet doen, hij antwoordt met, dat moet je altijd doen. En dat doet hij!